ما مثل دفترهای قدیمی کاهی بودیم
دو به دو به هم چسبیده
هر کداممان را که میکندند
آن یکی هم بیرون میزد از زندگی
حالا سیمی مان کردند
که با رفتن دیگری
کک مان هم نگزد...!

خدایا کفر نمیگویم،
پریشانم،
چه میخواهی تو از جانم؟!
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.

همیشه آنکه سراغی از تو نمیگیرد دلتنگ دیدنت است...!!!
و از شکاف چشمانش به نبودنت خیره میشود...
همیشه آنکه تو آنرا نمیبینی نا مهربان نیست!